bleep

Czasem idziesz ulicą i spotykasz trzy miliony przypadkowych znajomych. Co tam? Co u Ciebie? Jak się masz? Mnóstwo zasadniczo słabo zrozumiałych pytań, najczęściej nie docierają do mnie. Badawczo podnoszę wzrok, uśmiech: nie no wiesz po staremu. Co u Magdy? Hm, no widzisz tylko tu nie ma nic po staremu. Nie jesteśmy razem. A, to przykro mi. A mi nie. Nie, nie jest mi przykro, nie jest mi źle nic mi nie jest. Zapomnij o tym tak jak ja staram się zapomnieć. Zresztą, co Cię to obchodzi, przykro Ci? Zero, jest w Tobie tyle szczerości, co nic. Pewnie w duchu się cieszysz. Magda w końcu jest wolna. Masz szanse. Zawsze przecież Ci się podobała. Fajna jest, młoda, śliczna, inteligentna, trochę zmanierowana, kokietka, z najśliczniejszymi oczyma, z tych, w jakie spoglądałeś i spoglądać Ci przyjdzie, sam sex podany na białym, bawełnianym obrusie, przyozdobionym purpurową, skąpą, wstążeczką. Spluwasz idziesz dalej. Czym tu się przejmować jutro spotkasz go znowu i zapyta o to samo. Jak katarynka, taki longplay. Skręcasz w zakamarek rynku. Stare miasto jest strasznie podniecające. Klub muzyczny. Szybka decyzja, wchodzisz. Od progu słyszysz świniaku, co tu robisz, cześć gościu, dachu mordo, choć się przytul. Starzy bywalcy, myślisz. No cóż jesteś skazany na ich obecność, obecność przecież w samotności piwo zawsze smakowało Ci lepiej. Uwielbiam wzrok tych przygaszonych lekko dziewczynek, łapie ich próżniacza zazdrość: oni go znają a my nie! W takich sytuacjach czujesz się jak chodzący obciach na dwóch nogach. Jak Gabryś, Piasek i Ewa Bem razem wzięci. Przy barze, Babciu daje Ci buteleczyne  Tyskiego, zimne z lodóweczki. Wersja VIP nie każdy dostaje browarem z zamrażalnika. Nawet się nie rozglądając zapalasz papierosa. Pierwszy dym najsmaczniejszy, jeszcze dwie sekundy spokoju i masz już sępa przy pasie. Słodki, kobiecy, bardzo ciepły głos, zadaje pytanie poczęstujesz mnie papierosem? Nie podnosząc głowy podajesz paczkę Paluchów light, ogień. Wiesz, że jeszcze nie masz jej z głowy. Dalej nawet nie spoglądasz jej stronę. To ja irytuje, zaciekawia, postawa twardziela, czy coś tam dziwi. Wiesz co myśli: jak to ja tu, przy nim, sama, inny zacząłby mówić, przedstawiłby się, podałby parę epitetów, których brzmienie nastręcza prawdopodobieństwo ich komplementarnego charakteru, a których słyszałam już tyle, że nie cieszą ani nie bawią. Myślisz: może ma zły humor, o to coś dla mnie, potrafię mu pomóc. Ty dalej siedzisz. Skinienie na Wojtka. Już po chwili słyszysz kojący dźwięk sheikera. Lecący long, wypełniony błękitem boskiego wiatru nastraja Cię dobrze na dzisiejsze popołudnie, takie 250 ml wytrawnego smaku śmierci. Drugi ląduje przed nosem damy obok. Nie spojrzałeś na nią nawet przecież, skąd wiesz, że jest ładna, może właśnie siedzi obok Ciebie szkaradztwo, które będzie Cię, za tą mieszankę trującej wódki, bolsa blue, soku z grapefruita i lodu, stręczyć przez cały wieczór? No wiesz przecież. Nie jesteś głupi. Sam ją przecież sprowokowałeś wzrokiem wchodząc, a pyzatym to ona przyszła do Ciebie, więc jest pewna swego, zna swoją wartość, nie lubi być przeźroczysta, a takie są zawsze ładne. Widok drinka nawet jej nie zaskoczył, powiedziała tylko dziękuje. Spojrzała. Teraz jesteś pewny, że zaraz zapyta, co Ci jest? Mijają cztery sekundy i jakby przepowiednia się sprawdziła: Coś się stało? To pytanie w połączeniu z Twoimi myślami wywołuje w Tobie ironiczny gardłowy śmiech. Twarz pokerzysty nie zmienia się jednak. Głęboki oddech. Podnosisz wzrok spoglądasz na nią tak, jak byś się dopiero obudził po całonocnym maratonie i zobaczył ją nagą wpatrzoną w Ciebie wzrokiem spełnienia. Wysuwasz delikatnie koniec języka. Tylko patrzysz. To ją dezorientuje. Wiesz, co teraz chce usłyszeć i wiesz, co myśli, że zaraz powiesz. Wydaje jej się, że za półtorej godziny jak gejzer nie będziesz mógł wytrzymać w jej obecności, będziesz szukał pretekstu żeby wyciągnąć od niej choćby numer telefonu, choćby jeszcze tylko twierdzącą odpowiedź na pytanie: spotkamy się jeszcze? A Ty z uporem maniaka tylko patrzysz. Końcu otwierasz delikatnie usta. Dźwięk Twojego ciepłego głosu radiowca przyprawia ją o drżenie. Mówisz tylko jedno zdanie. Wiesz jesteś piękna, chodźmy się kochać. Oburzenie w jej oczach upewnia Cię tylko w przeświadczeniu, że…

Rano budzisz się po całonocnym maratonie i widzisz ją nagą wpatrzoną w Ciebie wzrokiem spełnienia.

Całkiem przed chwilą przeczytałem notkę na blogu kogoś szczególnego. Teraz wiem, że ta osoba przeczyta sobie to, co ja tu napisze i chyba się cale z tego nie cieszę. Moja natura jest jednak taka, że chęci zaspokojenia jakichkolwiek żądzy górują zawsze nad zdrowym rozsądkiem. Wyznaje, więc i pisze prosto w jej oczy, w jej nosek, w jej usta, i uszy i nie boje się, zresztą chyba nigdy się nie boje.

Otwartość. Zaufanie. Ekstrawertyzm. To u mnie nie jest prosta sprawa. Szczerość, hm ma całkiem inne znaczenie niż słownikowo oszacowane przez profesora Miodka. Czym więc jest, czy jest w ogóle? Czy człowiek tak twardy i zadufany w swoich wadach, może zmusić się do tego żeby lekką ręką bez obaw i sarkazmu w głosie mówić o sobie wszystko, czego nie wie? No właśnie nie może. Nawet ten blogu. Nawet tu nie jest wstanie anonimowo powiedzieć, jaki jest. Nigdy tego nie robi nawet przed ludźmi, których zna od lat, dlaczego więc miałby robić to przed wami wszystkimi? Pytanie zasadniczo proste, jaki on jest, wydaje się teraz pytaniem retorycznym. Czy tak jest w rzeczy samej? No właśnie tak jest. Nikomu nigdy nie udało się mnie poznać zadając pytania. Nikomu nigdy nie udało się mnie poznać patrząc na świat przez pryzmat słów. I wiecie, co nikomu się nie uda.

Jak więc tego dokonać? (No tak pytanie na miejscu biorąc pod uwagę, że mój geniusz poznania samego siebie pozwala na jakąkolwiek retorykę) Tylko jeden sposób patrz i myśl. Patrz i myśl. A wszystko, co do tej pory trudne i niezrozumiałe, stanie się tym, przed czym od wieków się bronie, stanie się banalne.

I nie dziw się, że Ci się nie zwierzam, i nie dziw się, że nie potrzebuje pomocy, i nie dziw się, że jestem skryty i zamknięty w sobie, i nie dziw się, jeśli nigdy nie będziesz mogła powiedzieć o mnie źle, dobrze, jakkolwiek, i Niedzic się, jeśli nic nigdy nie będę znaczył, oprócz niezaspokojonej ciekawości.

Ostatnio masowo walczę ze wspomnieniami. Zabijam resztki mojej kreatywnej przeszłości. Werbalny smutek za utraconą wiarą w ludzi zabił prawo do ich podziwiania. Świat, po przejażdżce zepsutym wózkiem widłowym, wydaje się przynajmniej dziwny. Zaginęły pierwowzory, zniknęły archetypy, żadnych wzorców, idei, ideologii. Mam wrażenie, że podróż do korzeni to bezsensowna zasadzka, zwykła strata czasu. Nie można przecież znaleźć czegoś, co wymarło. Gdzie są te wzorce, gdzie ci ludzie, od których się kiedyś uczyłem, ludzie, którzy fascynowali mnie tak bardzo, że chciałem być nimi? Kurwa, czy ja się zestarzałem, czy to już nadszedł ten czas, kiedy to ja powinienem być bohaterem jakiegoś człowieka. Czy to do mnie teraz ktoś powie: „Mistrzu ucz mnie”?. I co mam mu wtedy opowiedzieć:, „Że nie potrafię, nie umie, nie mogę, boje się, że zchrzanie im życie, że boje się brać za nich odpowiedzialność, że…”.

Wiesz, nie słucham już Pistolsów, tylko oglądam chmury. Denerwuje mnie to gęstniejące powietrze. Tak chciałbym żeby było spokojnie i romantycznie, ale nie jest. Bardzo boli mnie bark i nie mogę przemówić.

Świat. Nie pasujące do siebie, byle jak przyklejone kawałki. Nie wiem. Może ze mną jest coś nie tak. Wiesz, ty także jesteś niewłaściwa. Mówi Ci to każdy, już od twego urodzenia. Ja też. Dlatego brzydzę się siebie. Ale nie swego odbicia w lustrze. Chyba, że przyjmiemy, że spod zwałów , skóry i mięśni wystaje z człowieka także choć kawałek duszy. Chciałabym Ci się zwierzać, naprawdę, chciałabym być tym, kim oczekujesz żebym był. Nie wiem, czy nie potrafię być taki, czy po prostu staram się niedostatecznie. Czytam tylko jakieś książki, artykuły i wiersze, ale wciąż nie mogę znaleźć tego nieokreślonego „czegoś”, co sprawiłoby, że upodobniłbym się do Ciebie, lub przynajmniej stworzył, tak jak ty, swój własny, chociażby metafizyczny świat...

Dzisiaj znów jestem spokojny. Świat Cohena mnie wycisza. Nie wiem, który jest dziś rok, a nawet wiek. Moja matka chodzi w barokowej puszystości, a ja kulę się w sobie i czytam Dostojewskiego. Denerwują mnie złote aniołki grające na harfach. A moja koszula jest czarna. Stoję przed lustrem- jestem chudy. Na wadze wskazówka pokazuje 78 kilogramów. To co, ja mam tylko duszę. I naprawdę ważę więcej. To ona wprowadziła mnie w manię szukania u siebie oznak anoreksji. Garbię się nad zeszytem z rachunkowości i jest mi naprawdę źle. Wszystko kończy się, gdy zasypiam. Naprawdę, choć raz chciałbym napisać doskonały wiersz, albo namalować swoje „Śniadanie na trawie”, ale brak mi talentu. Wpatruję się w firankę i czuje parujący mózg. Wiem, że ty cierpisz bardziej.

Ja, głupi egoista, nie mająca odwagi powiedzieć o sobie wprost- idiota.

Przybrałem ironiczne szaty, i każdy przechodzień mówi, że jest mi w nich do twarzy, ale nikt nie powiedział, że jest mi w nich do duszy. Ja wiem dlaczego. Moja próżność lubi tę pajęczą suknie, bo wie, że wyglądam w niej olśniewająco. I ja też lubię, ale sam nie wiem z jakiego powodu. Zawsze kiedy ją wkładam, falami sarkazmu udaje mi się zagłuszyć tę okropną muzykę. Trzymam głowę w rękach i nie mam już tchu. Przechadzam się wąskim korytarzem, słyszę spazmy i krzyki. A gdy zaglądam do kilku pokoi przeraźliwie uświadamiam sobie, jacy jesteśmy bezwolni.

 Głaskał moją twarz. Ja przytuliłem się do jej włosów. I te włosy zaczęły falować. Potem zmieniły się w ogromne trawy. Ja byłem pośród nich, i widziałem tylko je. Zdziwiłem się, bo oznaczało to, że ona miała jeszcze jakąś, niedostrzegalną dla mnie nadzieję. W mojej głowie wibrował okropny skowyt, a ona przestała się uśmiechać. Powiedziała, że dla mnie nie ma już przyszłości i odeszła. To było niesprawiedliwe. Ja chciałem mieć przyszłość.

Wiesz, nie słucham już Pistolsów, tylko oglądam chmury. Denerwuje mnie to gęstniejące powietrze. Tak chciałem żeby było spokojnie i romantycznie, ale nie jest. Bardzo boli mnie bark i nie mogę przemówić. Znów pojawia się ta Tajska figurka. Bzdura, ja zawsze chciałem mieszkać w Nepalu.

Kołem otaczają mnie dzieci z rączkami jak patyczki. Śpiewają piosenkę o wszechwładnym Bogu i raz, po raz, któreś z nich przewraca się i umiera. Ja naprawdę chcę zamknąć oczy, ale nie mogę i muszę na nie patrzeć. Potem wymiotuję i podchodzi do mnie chłopczyk z buteleczką pełną żółtej febry. Nie chce wypić, a chłopczyk umiera. Jak ja chciałbym żeby to się skończyło...

Skończyło się. Mój brat odegnał ich wszystkich, ale w zamian kazał nadać sobie imię. Wymyśliłem Gabriel, a on uderzył mnie w twarz. Nie podobało mu się. Chciałem, naprawdę chciałem go zadowolić, ale do głowy przychodziły mi same Zenki i Łukasze. On zrobił się okropnie wściekły, a jego ciało zaczęło falować. Rozprysnął się na wiele maleńkich kawałków i zabrał moje imię. Nie wiem po co mu ono. Ja nawet się cieszę, że mi je ukradł, bo będę mógł być jakimś Filipem, czy Wezywiuszem i zacząć życie od nowa. W każdym razie jestem uratowany. Znowu mam przyszłość.

Jaki jestem szczęśliwy!  Znowu przyszła i powiedziała, że wygrałem i że nie może beze mnie żyć. Potem pociągnęła mnie za rękę i pokazała swój tort urodzinowy. Zdziwiłem się, że jest na nim tyle świeczek i pomyślałem, że ona jest chyba Bogiem. Ale kiedy ją o to zapytałem, tylko się zaśmiała. Powiedziała, że jedna świeczka, to nie rok życia, ale radosna chwila. Poprosiłem, żeby pokazała mi mój tort. Ona otworzyła orzechowy kredens, a ja zobaczyłem samotną świeczkę, sterczącą z mojego ciasta. Chciałem krzyczeć, że to nie prawda, że wiele razy byłem szczęśliwy, ale ona zamknęła mi usta pocałunkiem, a ja zobaczyłem jak na moim torcie pojawia się kolejny płomień....